riderblog - motoblogi społecznoœci scigacz.pl

Dzień 17

Szwajcarzy to naród pracowity i spokojny ale, jak się okazało, również bardzo podejrzliwy :) Drugiego dnia rano, pakując bagaże na motor przed apartamentowcem, w którym mieszka moja siostra w Zurichu, zostałem uprzejmie zaczepiony przez szwargocącego jegomościa. Uprzejmie odpowiedziałem, że nie mam zielonego pojęcia co do mnie mówi. Szwajcarzy to również naród wykształcony, gdyż jegomość gładko przeszedł na w miarę płynny angielski. Przedstawił się jako 'manager nieruchomości'- tu wskazał palcem na blok - (po naszemu dozorca) i dalej mnie wypytywać : a co ja tu robię, a do kogo, a po co, a na jak długo ? :) Wyjaśniłem spokojnie, że ja z Londynu a tak właściwie to z Polski, że do siostry, że jedynie na dwa dni, które właśnie minęły. Widać wystarczyły mu te wyjaśnienia, bo pożegnał się niebawem i odjechał swoim błyszczącym BMW X5 (nie wiem czy był to pojazd służbowy, ale widać dozorcom w Szwajcarii powodzi się dużo lepiej niż ich odpowiednikom w Polsce czy Anglii - no, może z wyjątkiem sławnego 'gospodarza domu' Stanisława Anioła z filmu Barei) :))

Z Zurichu wyjechałem przed południem gdyż miałem tego dnia do pokonania jedynie około 450km - mały pikuś przy poprzednich etapach liczących blisko 800 km :)
Trasa biegła w kierunku granicy z Niemcami w pobliżu Bazylei. Pogoda była akuratna do jazdy - ani za ciepło, ani za zimno, zachmurzenie i prawie bezwietrznie.
Kilkadziesiąt kilometrów za Zurichem niepostrzeżenie przekroczyłem granicę niemiecką. Prawdę mówiąc spodziewałem się chociaż obsadzonego posterunku granicznego, jako że Szwajcaria nie należy przecież do Unii. Posterunek był ale nie było na nim żywego ducha, wszystkie szlabany graniczne podniesione, pojazdy swobodnie przemieszczające się między jedny krajem a drugim, nie niepokojone przez nikogo.
Ponieważ w zbiorniku paliwa zaczęło wiać pustką, zatrzymałem się na najbliższej stacji benzynowej gdzie zostałem mile zaskoczony cenami papierosów. Za paczkę Marlboro zawierającą 28 sztuk zapłaciłem niecałe 7 euro (rzecz nie do pomyślenia w UK, gdzie ceny fajek są kosmiczne). Gdybym był nałogowym palaczem, zapewne zakupiłbym więcej kontrabandy, poprzestałem jednak tylko na dwóch paczkach.
W okolicach Mulhouse przekroczyłem (znów niepostrzeżenie) granicę z Francją przejeżdzając przez Ren. Pogoda poprawiała się z kilometra na kilometr, nawet słońce zaczęło filuternie wyglądać zza chmur. Jeszcze raz przekląłem mojego pecha co do pogody w Alpach, kiedy na postoju sprawdziłem prognozę na najbliżesze dni, która pokazywała bezchmurne niebo zarówno po jednej, jak i po drugiej stronie Alp.
W okolicach miejscowości Ostheim (nazwa niemiecka ale trzeba pamiętać, że tamte okolice Francji to Alzacja, mająca chyba więcej wspólnego z Niemcami niż z Francją) wjechałem we francuskie Vogezy.

Pojawiły się piękne widoki a i sama droga zaczęła nagle obfitować w liczne zakręty. Tamte strony przypominają mi troszkę polskie Beskidy lub Bieszczady, niedaleko stamtąd także do niemieckiego Szwarcwaldu, który od dawna stanowi jeden z ulubionych przez motocyklistów obszarów w Europie. Muszę kiedyś jeszcze wrócić w te okolice i poświęcić więcej niż kilka godzin na eksplorację tamtejszych tras. Na prawdę warto. Z przejechanego odcinka szczególnie polecam ten między miejscowościami Ribeauville i Wisembach - nie jest może zbyt długi ale za to bardzo malowniczy.

Moja trasa biegła w dalszej kolejności przez Nancy i dalej w kierunku na Reims, w pobliżu którego miałem zaplanowany ostatni w mojej wyprawie kemping.
Teren wygładzał się. Z całkiem jeszcze wysokich, zalesionych wzgórz w Vogezach przerodził się w niewielkie pagórki by po kolejnych kilkudziesięciu kilometrach zmienić się w uprawne pola środkowej Francji. W powietrzu co kilkanaście kilometrów unosił się zapach gnojówki czy też innych nawozów stosowanych przez tamtejszych rolników - jakaż różnica w porównaniu do jeszcze niedawno wdychanego przeze mnie zapachu lasów iglastych w górach :)
Do kempingu municypalnego Val-de-Vesle dotarłem około 19-tej. Przed bramą wjazdową stały trzy motocykle na brytyjskich numerach. Ich właściciele właśnie załatwili formalności i wjeżdżali na kemping. Szybko opłaciłem nocleg w recepcji (6.80 euro - to drugi, po Peniche w Portugalii, najtanszy kemping na mojej całej trasie) i również wjechałem za bramę zatrzymując się w pobliżu rozstawiających właśnie swoje namioty Brytyjczyków.

Po krótkiej rozmowie okazało się, że są oni od trzech dni w trasie i jadą w kierunku przeciwnym do mojego. Gratulowali mi przebytej drogi i ogólnie okazali się bardzo sympatyczni. Zjedliśmy wspólną kolację i udaliśmy się na poszukiwania pubu, który rzekomo miał znajdować się nie dalej jak 2 km od kempingu (według słów recepcjonistki). Zrobiło się już całkiem ciemno. Pubu w końcu nie znaleźliśmy - był co prawda obiekt przypominający jakąś knajpkę, problem jednak w tym, że zamknięty na głucho. Noc za to była piękna, bezchmurne niebo obfitowało w miliony gwiazd.

Zapowiadała się piękna pogoda na mój ostatni w tej wyprawie przejazd. Jutro czekał mnie tylko 300-kilometrowy odcinek do Calais, a potem kolejne 140 km do domu.

Dzień 18 - ostatni

Obudziły mnie odgłosy krzątających się w pobliży Anglików, którzy zwijali juz namioty. Niespiesznie zjadłem śniadanie w postaci resztek z wczorajszej kolacji.
Okazało się, że tak już się wyrobiłem ze zwijaniem mojego majdanu, że byłem gotowy do drogi jeszcze przed Anglikami, pomimo że zaczęli pakować się dobre 20 minut przede mną :)) Pożegnałem się więc z nimi i ruszyłem w kierunku Calais.
Przeprawę promową miałem zarezerwowaną na godzinę 18-tą, wiedziałem jednak, że nawet jeśli zjawię się w porcie wcześniej, z pewnością będę mógł zmienić rezerwację na prom odpływający wcześniej jeśli tylko będą miejsca.
Jako, że pólnocna Francja w tych okolicach nie obfituje w miejsca warte zwiedzania, zmieniłem trasę na autostradę A26. Prawdę mówiąc chciałem też jak najszybciej znaleźć się już w domu.
Do Calais dotarłem kilkanaście minut po 14-tej i zaraz skierowałem się do kas biletowych w celu zmiany rezerwacji. Nie było z tym żadnego problemu. Miła pani poinformowała mnie, że najbliższy prom odpływa o 15.30. Oznaczało to, że będę w domu ponad 2 godziny wcześniej niż planowałem. Szybko przejechałem przez odprawę i ustawiłem się w kolejce do wjazdu na prom.

Byłem jedynym motocyklistą w kolejce aż do momentu, gdy dołączył do mnie motocyklista z Niemiec. Jak się okazało jechał po raz pierwszy na Wyspy do tego na dwa tygodnie. Jego celem było objechanie Szkocji dookoła oraz odwiedziny u przyjaciela w Inverness.

Stefan okazał się bardzo sympatyczny. Przegadaliśmy większość rejsu a na koniec spytałem go czy ma już zarezerwowany jakiś nocleg na ten dzień. Okazało się, że nie więc po szybkich konsultacjach z moją piękniejszą połówką, zaprosiłem go do domu. Przyjął propozycję z radością, tak więc drogę do Londynu pokonaliśmy razem. Po drodze Stefan miał możliwość popraktykować jazdę w londyńskich korkach i przeciskanie się między samochodami (tzw. filtering). Jak mi wcześniej powiedział, praktyka ta jest w Niemczech zakazana, nie był więc do tego przyzwyczajony i przez pierwsze kilkaset metrów jechał bardzo ostrożnie. Szybko jednak podłapał mój rytm. Do domu dotarliśmy krótko po 18-tej.

Dobiegła więc końca moja Hiszpańsko-Portugalska eskapada. Zebrałem sporo pozytywnych doświadczeń, zobaczyłem ładny kawałek Europy, na pewno podszkoliłem się w jeździe ciężko załadowanym motocyklem, wypstrykałem kilkaset zdjęć, nakręciłem ponad 60GB materiału video.

Była to moja pierwsza tak daleka i długa wyprawa. Traktuję ją jako wstęp do kolejnych wypraw, które mam nadzieję będę w stanie odbyć w przyszłości. Motocykl sprawdził się znakomicie, sprzęt, który ze sobą zabrałem w większości również. Jeśli chodzi o mnie to poznałem niektóre swoje limity. Liczę, że kolejne wyjazdy pozwolą mi poznać ich więcej.

PODSUMOWANIE WYJAZDU :

- przejechane : 7064 km
- czas przejazdu : 18 dni
- średnia prędkość : 46 km/h
- maksymalna prędkość : 163 km/h
- paliwo spalone : 385 l
- koszty łączne : około 1250 euro (paliwo, autostrady, wyżywienie, kempingi, hotel, winieta)